Σύναξις Αρχαγγέλου Γαβριήλ, Στεφάνου Σαβαΐτου

Η Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Να, συν τοις άλλοις, πως η Εκκλησία υμνεί τον αρχάγγελο Γαβριήλ σ' αυτή τη γιορτή του: "Θρόνω παριστάμενος της τρισηλίου Θεότητας και πλουσίως λαμπόμενος, ταις θείαις λαμπρότησι, ταις εκπεμπομέναις, απαύστως εκείθεν, τους επί γης χαρμονικώς, χοροστατούντας και ευφημούντας σε, παθών αχλύος λύτρωσαι, και φωτισμώ καταλάμπρυνον, Γαβριήλ Αρχιστράτηγε, πρεσβευτά των ψυχών ημών." Των ασωμάτων λειτουργών ως πρωτεύων, το προ αιώνων ορισθέν όντως μέγα, συ Γαβριήλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τον απόρρητον, της αγίας Παρθένου, Χαίρε, προσφωνών αύτη, η κεχαριτωμένη. Χρεωστικώς σε όθεν οι πιστοί, εν ευφροσύνη αεί μακαρίζαμεν."

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείος Αρχάγγελος, των νοερών στρατιών, Τριάδος την έλλαμψιν, καθυποδέχη λαμπρώς, Γαβριήλ Αρχιστράτηγε,

όθεν εκ πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, σώζε απαρατρώτους, τους πιστώς σε τιμώντας, και πόθω ανευφημούντας, τα σα θαυμάσια.

Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης.

Ανεψιός του Ιωάννου Δαμάσκηνου ο Στέφανος, γεννήθηκε στη Δαμασκό το 725 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ και ήταν αδελφός του Ιωάννου Δαμάσκηνου. Σε ηλικία δέκα ετών, ο Στέφανος εισήχθη από το θείο του στη Λαύρα του Αγίου Σάββα, όπου για 15 χρόνια εκπαιδεύτηκε πολύ καλά στη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο του θείου του, αποσύρθηκε στην έρημο και εντρυφούσε ακόμα περισσότερο στη μελέτη του λόγου του Θεού. Εκεί ασχολήθηκε και με την ποίηση, στην οποία διακρίθηκε και αναδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Εκκλησίας μας. Ο Στέφανος, ότι δημιουργούσε με το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός, το αφιέρωνε στη δόξα του Θεού και όχι στο θαυμασμό των ανθρώπων. Διότι τον ενέπνεαν τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: "Παν ότι αν ποιήτε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν ονόματι Κυρίου Ιησού, ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί δι' αυτού". Δηλαδή, κάθε τι που κάνετε με λόγο ή με έργο, όλα να τα πράττετε για να αρέσετε στον Κύριο Ιησού και για τη δόξα Του, ευχαριστούντες μέσω Αυτού το Θεό και Πατέρα, που τόσο πολύ μας αγάπησε. Ο Στέφανος, αφού κόσμησε την Εκκλησία με τα ποιήματα του, πέθανε ειρηνικά το 807 μ.Χ.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον στεφάνωμα, την αρετήν εσχηκώς, λαμπρώς εστεφάνωσας, την Εκκλησίαν Χριστού, εν λόγοις και πράξεσι,

συ γαρ ως ιεράρχης, και σοφός θεηγόρος, θείων ασμάτων λύρα, Πάτερ Στέφανε ώφθης,

διό ταις σαις φαιδρότησιν, ημάς στεφάνωσαν.