Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Ο Άγιος Ευδόκιμος.

Ο Άγιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του. Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του. Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε, συ γαρ εν σωφροσύνη, και σεμνή πολιτεία, μάκαρ επολιτεύσω, μη μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος (εορτή Ανδρόνικος).

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Μετά από πολλούς μόχθους και μακρά πορεία έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ο Κρήσκης, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο. Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε και αυτός για την πίστη του στον Κύριο. Με τον ίδιο τρόπο, αγωνίσθηκε και ο Επαινετός σαν επίσκοπος Καρθαγένης. Τέλος και ο Άγιος Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Οι θείοι Απόστολοι, ως ουρανοί λογικοί, την δόξαν αστράψαντες, του κενωθέντος εν γη, συμφώνως υμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναός τε, και ο ένθεος Σίλας, άμα συν Ανδρονίκω, Επαινετός ο θεόφρων Χριστόν γαρ ικετεύουσι, σώζεσθαι άπαντας.


Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένας οι Απόστολοι και Διάκονοι.

Ος εάν θέλη εν ημίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος". Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, ας είναι υπηρέτης σας και ας μαθαίνει να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. Σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων άνηκαν και οι απόστολοι - από τους 70 μαθητές του Κυρίου - Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξ. στ' 5). Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των απόρων μελών της Εκκλησίας, ιδιαίτερα των ορφανών και των χηρών. Αλλά υπηρετούσαν και στη διάδοση του θείου λόγου. Έτσι αργότερα, ο μεν Πρόχορος ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη Μικρά Ασία, όπου έγινε επίσκοπος Νικομήδειας και αναδείχθηκε τέλειος διάκονος του επισκοπικού καθήκοντος. Ο δε Τίμων υπέστη μαρτυρικό θάνατο στη Βόστρα της Αραβίας, όπου είχε σταλεί να υπηρετήσει το Ευαγγέλιο. Οι άλλοι δύο, ο Νικάνωρ και ο Παρμένος, πέθαναν στην Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία. Έτσι, ο καθένας χωριστά, αναδείχθηκε "πιστός διάκονος εν Κυρίω". Δηλαδή πιστός διάκονος στο έργο του Κυρίου.


Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι συνέκδημοι, των Αποστόλων Χριστού, θεόθεν εκρίθητε διακονείν ευσεβώς, τω θείω πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, συν Νικάνορι άμα, Τίμων ο θεοκήρυξ. Παρμένος τε ο θείος, πρεσβεύοντες τω Κυρίω, υπέρ των ψυχών ημών.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Παντελεήμονα Μεγαλομάρτυρα



Tον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν απειλητικά όλη την οικουμένη, στα τέλη δηλαδή του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν, γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο φοβερός διώκτης των Χριστιανών, ο Μαξιμιανός.

Ο πατέρας του λεγόταν Ευστόργιος και ήταν ειδωλολάτρης αξιωματούχος, μέλος της συγκλήτου. Η μητέρα του λεγόταν Ευβούλη και ήταν θερμή Χριστιανή. Το όνομα που έδωσαν στο παιδί τους ήταν Παντολέον.

Ο Παντολέον ήταν πολύ έξυπνος, ευγενικός, επιμελής, ταπεινός και πράος, γεμάτος αρετή, παρ' όλο που ακόμη δεν είχε βαπτιστή Χριστιανός. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του τον παρέδωσε σ'ένα φημισμένο γιατρό, τον Ευφρόσυνο , για να του διδάξει την ιατρική επιστήμη. Σε λίγο καιρό ο Παντολέον ξεπέρασε όλους τους συνομήλικους του στη μόρφωση και όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το χαρακτήρα του. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, μαθαίνοντας για την αρετή και την εξυπνάδα του, τον προόριζε για να γίνει γιατρός στο παλάτι, ο γιατρός των ανακτόρων.

Τον ίδιο καιρό ο γέροντας ιερέας της Νικομήδειας Ερμόλαος, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα κάλεσε στο σπίτι που κρυβόταν τον Παντολέοντα για να τον γνωρίσει. Αφού συνομίλησαν για πολλή ώρα, ο Ερμόλαος κατενθουσιάστηκε από τις αρετές που κοσμούσαν τον νέο και αποφάσισε να του γνωρίσει την πίστη στο Χριστό. Έτσι αναπτύχθηκε ανάμεσα τους μια άριστη πνευματική σχέση. Ο Παντολέον επισκεπτόταν καθημερινά τον Άγιο Ερμόλαο και απολάμβανε τους Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν έτσι σιγά σιγά στην αληθινή πίστη.

Ένα εντυπωσιακό γεγονός κάνει τον Παντολέοντα να πάρει τη σοβαρή και γενναία απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε στο δρόμο συνάντησε ένα παιδί που το δάγκωσε μια οχιά και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ στο Χριστό να αναστήσει αυτό το παιδί και αν πράγματι το παιδί αναστηθεί, εγώ πια δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ τη βάπτισή μου, θα γίνω Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο.Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε και το φίδι απέθανε.

Γεμάτος χαρά ο Παντολέον τρέχει στο γέροντα Ερμόλαο, του διηγείται το θαύμα και του ζητά να τον βαπτίσει. Και ο Ερμόλαος, επειδή γνώριζε ποιος οδηγείται στην τελειότητα, γεμάτος συγκίνηση οδήγησε στο φωτισμό του θείου βαπτίσματος τον Παντολέοντα.

Απο τότε ο Παντολέον έγινε ανάργυρος ιατρός.Θεράπευε με τη δύναμη του Ιησού Χριστού τους ασθενείς, χωρίς να παίρνει καθόλου χρήματα. Ακόμη, όταν εύρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα, δίνοντας τους χρήματα και άλλα αναγκαία είδη. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα του Αγίου ήταν η θεραπεία ενός τυφλού, με τη δύναμη και πάλι του παντοδύναμου Θεού μας, του Χριστού.

Οι θαυμαστές θεραπείες του Αγίου προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας, αλλά και το μίσος και το φθόνο των άλλων ιατρών της πόλης. Οι τελευταίοι κατάγγειλαν τον Παντολέοντα στον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό, το φοβερό αυτό διώκτη του Χριστιανισμού.

Ο Μαξιμιανός κάλεσε τον Άγιο στα ανάκτορα για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Άγιος ομολόγησε με θάρρος ότι είναι Χριστιανός. Ο αυτοκράτορας στην αρχή προσπάθησε να τον πείσει με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να αρνηθεί το Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Παντολέον όμως έμεινε πιστός και ακλόνητος. Δεν αρνήθηκε. Δεν πρόδωσε το Χριστό.

Ο αυτοκράτορας εξαγριωμένος, διέταξε φοβερά βασανιστήρια, για να κλονίσει τον Άγιο και να τον εξαναγκάσει να θυσιάσει στα είδωλα.

Οι στρατιώτες του αυτοκράτορα, άρχισαν να του ξέουν τη σάρκα με μαχαίρια και να καίνε τις πληγές με λαμπάδες. Ο Χριστός, όμως,ήλθε σε βοήθεια του Αγίου και του θεράπευσε τις πληγές, φωτίζοντάς τον με αστραπές. Στη συνέχεια έβαλαν τον Παντολέοντα μέσα σε ένα καζάνι που έβραζε. Με τη βοήθεια όμως και πάλι του Θεού ο Άγιος έμεινε σώος και αβλαβής και η φωτιά θαυματουργικά έσβησε. Ακολούθως βύθισαν τον Άγιο στα βάθη της θάλασσας, αφού έδεσαν στο λαιμό του μια τεράστια πέτρα. Ο Χριστός, όμως, έκανε την πέτρα πιο ελαφριά από φύλλο και έδωσε στον Παντολέων τη δύναμη να περπατά πάνω στα νερά. Έτσι σώος και αβλαβής, βγήκε στη στεριά. Στη συνέχεια έρριξαν τον Άγιο σε πεινασμένα άγρια θηρία. Όμως τα ζώα, αντί να τον κατασπαράξουν, έγλειφαν ήρεμα και ειρηνικά με τη γλώσσα τους τα πόδια του, κουνόντας τις ουρές τους.

Έκπληκτος αλλά και εξαγριωμένος ο ηγέμονας, διατάσσει τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Θαυματουργικός το ξίφος λυγίζει και αντί αίμα τρέχει γάλα. Λίγο πριν από το μαρτυρικό δια αποκεφαλισμού θάνατο του Αγίου, ακούσθηκε φωνή απ' τον ουρανό. Ήταν η φωνή του Θεού που του έδωσε το όνομα Παντελεήμων, που σημαίνει τον Άγιο που όλους τους βοηθά και τους ελεεί ακόμη και τους εχθρούς του.

Το Τίμιο Σώμα του Αγίου τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 27 η Ιουλίου.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'.
Αθλοφόρε Άγιε και Ιαματικέ Παντελεήμον, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. α'.

Μιμητής υπάρχων του Ελεήμονος, και ιαμάτων την χάριν παρ' αυτού κομισάμενος, αθλοφόρε και Μάρτυς Χριστού του Θεού, ταις ευχαίς σου, τας ψυχικάς ημών νόσους θεράπευσον, απελαύνων του αεί πολεμίου τα σκάνδαλα, εκ των βοώντων απαυστως, Σώσον ημάς Κύριε.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Χριστίνας Μεγαλομάρτυρος

Η Αγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν από την Τύρο της Συρίας. Ήταν κόρη στρατηγού. Ο πατέρας της, της έχτισε έναν πύργο και την έβαλε μέσα σ' αυτόν. Μάλιστα κατασκεύασε αγάλματα των ειδώλων και την διέταξε να θυσιάσει σ' αυτά. Εκείνη όμως τα έκανε όλα κομμάτια. Για αυτές της τις πράξεις, η αγία υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τον ίδιο της τον πατέρα και μετά φυλακίστηκε. Στην φυλακή την άφησαν νηστική για να πεθάνει από την πείνα. όμως, άγγελος Κυρίου της πήγαινε τροφή και της θεραπεύτηκαν όλες οι πληγές της. Μετά την έριξαν στην θάλασσα, όπου έλαβε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Χριστό και άγγελος Κυρίου την έβγαλε στην στεριά. Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε διασωθεί, ο πατέρας της πρόσταξε και την έκλεισαν πάλι στην φυλακή. Την νύχτα πού ακολούθησε ο πατέρας της πέθανε και την θέση του στο αξίωμα του στρατηγού την πήρε κάποιος ονόματι Δίων. Αυτός οδήγησε την μάρτυρα στο δικαστήριο. και εκεί η αγία ομολόγησε την πίστη της. Αμέσως οργίστηκε και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων πολλοί πίστευσαν στον Χριστό. Μετά το Δίωνα ανέλαβε κάποιος Ιουλιανός. Αυτός έριξε την Χριστίνα μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, σε ένα κλουβί με φίδια δηλητηριώδη, τα οποία αντί να την δαγκώσουν της έγλυφαν τα πόδια με ευσπλαχνία, μετά της έκοψαν τούς μαστούς από όπου χύθηκε γάλα αντί για αίμα και της έκοψαν και την γλώσσα. Όλα αυτά τα μαρτύρια τα υπέμεινε με καρτερία και στο τέλος με κοντάρια πού την χτύπησαν παρέδωσε το πνεύμα, λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου, και περνώντας στην αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο. Ηχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Του πατρός σου την πλάνην λιπούσα πάνσεμνε, της ευσεβείας εδέξω την θείαν έλλαμψιν, και νενύμφευσαι Χριστώ ως καλλιπάρθενος- όθεν ηγώνισαι στερρώς, και καθείλες τον εχθρόν, Χριστίνα Μεγαλομάρτυς. Και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Kοντάκιον Ήχος δ'. Ο υψωθείς.

Φωτοειδής περιστέρα εγνωρίσθης, έχουσα πτέρυγας χρυσάς, και προς ύψος, των ουρανών κατέπαυσας Χριστίνα σεμνή, όθεν σου την ένδοξον, εορτήν εκτελούμεν, πίστει προσκυνούντές σου, των λειψάνων την θήκην, εξ ης πηγάζει πάσιν αληθώς, ίαμα θείον, ψυχής τε και σώματος.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Φωκά του Νέου, Ιεζεκιήλ Προφήτου

Ο Άγιος Φωκάς.

Ο Άγιος Φωκάς έζησε και μαρτύρησε κατά τα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού. Επειδή ήταν χριστιανός, συνελήφθη και οδηγήθηκε στον Αφρικανό, τον έπαρχο. Εκεί μετά από ερώτηση, του ομολόγησε ότι πιστεύει στον Έναν και μόνο αληθινό Θεό. Ύστερα από αυτήν του την ομολογία, ο Αφρικανός άρχισε να βρίζει τον Χριστό και προσπάθησε να χτυπήσει τον άγιο. Τότε έγινε ένας τρομερός σεισμός, ο έπαρχος έπεσε κάτω και κείτονταν νεκρός μαζί με τούς στρατιώτες του. Τότε ο Άγιος μετά από παράκληση της γυναίκας του, τον ανάστησε. Κατόπιν όμως οι ειδωλολάτρες τον οδήγησαν στον αυτοκράτορα. Αλλά και μπροστά σ' αυτόν ο Άγιος ομολόγησε την πίστη του στον Θεό. Αμέσως ο αυτοκράτορας διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια. Πρώτα τον κρέμασαν από ένα ξύλο και του έσκισαν το σώμα με σιδερένια νύχια και μετά τον έριξαν μέσα σε ένα λάκκο με ασβέστη. Στο τέλος τον έβαλαν σε ένα λουτρό, όπου είχαν ζεστάνει το νερό πάρα πολύ. Εκεί μετά από θερμή προσευχή, ο Άγιος παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Φως εκλάμπουσα, των ιαμάτων, κόσμω δέδεικται, των σων λειψάνων, Ιερομάρτυς η θήκη η ένθεος, ης την σεπτήν κομιδήν εορτάζοντες, αγιασμόν αληθή κομιζόμεθα. Φωκά ένδοξε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.




Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ.

Έζησε στα χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. (κατ' άλλους το 477π.Χ.). Ο πατέρας του ήταν Ιερέας και ονομαζόταν Βουζί. Η ανατροφή του Ιεζεκιήλ υπήρξε πολύ επιμελημένη, μέσα στα πλαίσια των αυστηρών ηθών της πατροπαράδοτης θρησκείας. Ήταν αμείλικτος εχθρός κάθε κακίας και αμαρτίας και ήλεγχε με θάρρος τους υπερόπτες και αλαζονικούς άρχοντες. Ο Ιεζεκιήλ ήταν πολύ αγαπητός στο λαό και πολλοί προσέρχονταν σ' αυτόν, ακόμα και πρεσβύτεροι Ιουδαίοι, για να ζητήσουν τις συμβουλές του. Οι προφητείες του αναφέρονται κυρίως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ και μετά. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ιεζεκιήλ φονεύθηκε από τη φυλή του Γάδ, επειδή ήλεγχε τις ειδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στη σημερινή Βαγδάτη του Ιράκ. Ας αναφέρουμε, όμως, μερικά λόγια του προφήτη, που δίνουν αθάνατα μηνύματα ζωής αιωνίου: "Και εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων... ότι πάσαι αι ψυχαί εμαί εισίν ... η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή αποθανείται. Ο δε άνθρωπος ος έσται δίκαιος, ο ποιών κρίμα και δικαιοσύνην ... ζωή ζήσεται, λέγει Κύριος". Δηλαδή, ο Κύριος μίλησε σε μένα και είπε: "κάθε ζωή ανθρώπου είναι δική μου. Αυτός που αμαρτάνει, αυτός και θα τιμωρηθεί με θάνατο. Ο άνθρωπος, όμως, που είναι δίκαιος, αυτός που τηρεί τις εντολές μου και φέρεται με δικαιοσύνη, αυτός θα ζήσει αιώνια, λέγει ο Κύριος".

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη επιπνοία, προκατήγγειλας, Θεού Προφήτα, εσομένων μυστηρίων την έκβασιν την του Σωτήρος απόρρητον κένωσιν, και αιωνίων νεκρών την ανάστασιν Ιεζεκιήλ ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Η Αγία μυροφόρος και ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή & Η Αγία Μαρκέλλα η Παρθενομάρτυς

Η Αγία μυροφόρος και ισαπόστολος Μαρία η Μαγδαληνή, καταγόταν από τα Μάγδαλα. Όταν πληροφορήθηκε για τον Χριστό, πήγε κοντά του και απαλλάχθηκε από τα δαιμόνια πού την ενοχλούσαν και στην συνέχεια έγινε μαθήτρια του. Η Μαρία η Μαγδαληνή, ακολούθησε τον Χριστό έως το πάθος Του, έγινε μυροφόρος, είδε πρώτη την Ανάσταση, όταν αργά την νύχτα του Σαββάτου είδε τον άγγελο πού κύλησε την πέτρα από την θύρα του μνημείου. Επίσης μόλις ξημέρωσε, ενώ στέκονταν κοντά στο μνημείο, είδε δύο αγγέλους με λευκά να κάθονται στο μνημείο και μετά είδε τον Χριστό, ο οποίος μάλιστα επειδή τον πέρασε για τον κηπουρό, της είπε " Μη μου άπτου" (μην με αγγίζεις). Μετά την ανάληψη του Κυρίου, η Μαρία πήγε στην Έφεσο στον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη. Εκεί εκοιμήθη και ενταφιάστηκε.

Απολυτίκιον. Ήχος α'. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Χριστώ τω δι' ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντι, σεμνή Μαγδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, αυτού τα δικαιώματα, και τους νόμους φυλάττουσα, όθεν σήμερον, την παναγίαν σου μνήμην, εορτάζοντες, αμαρτημάτων την λύσιν, ευχαίς σου λαμβάνομεν.

Κοντάκιον Ήχος δ'. Ο υψωθείς.

Ο υπερούσιος Θεός εν τω κόσμω, μετά σαρκός επιφοιτών Μυροφόρε, σε αληθή Μαθήτριαν προσήκατο, όλην σου την έφεσιν, προς αυτόν κεκτημένην, όθεν και ιάματα, απετέλεσας πλείστα, και μεταστάσα νυν εν ουρανοίς, υπέρ του κόσμου πρεσβεύεις εκάστοτε.



Η Αγία Μαρκέλλα η Παρθενομάρτυς (εορτή Μαρκέλλα).

Μας είναι άγνωστο πότε έζησε. Στο Λειμωνάριο αναφέρεται ότι ήταν από τη Χίο, αλλά γι' αυτό δεν έχουμε καμία αρχαία μαρτυρία. Η Οσία Μαρκέλλα έγινε γνωστή, από του ότι οι κάτοικοι του νησιού Χίου, πριν από πολλά χρόνια είχαν ναό στ' όνομα της, που έκανε πολλά θαύματα. Μεταξύ των άλλων θαυμάτων διηγούνται και αυτό: ότι στην παραλία, που ήταν ο ναός της Οσίας, βρίσκουν χαλίκια γεμάτα αίματα πηγμένα, που αφού τα ξύσουν τα βάζουν σε αγγεία και τα έχουν να θεραπεύουν αρρώστιες.


Απολυτίκιον. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Της αγνείας το ρόδον και της Χίου το βλάστημα, την Αγίαν Μαρκέλλαν εν ωδαίς ευφημήσωμεν τμηθείσα γαρ χειρί τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων απαλλαγήν, τοις προς αυτήν κραυγάζουσι, δόξα τω δεδοκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Οι όσιοι πατέρες Συμεών και Ιωάννης.



Οι όσιοι πατέρες Συμεών και Ιωάννης, καταγόταν από την Έδεσσα της Συρίας. Ήταν πολύ φίλοι και έτσι αποφάσισαν να πάνε μαζί στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν τούς Αγίους Τόπους. Αφού προσκύνησαν πήγαν στην Μονή του αγίου Γερασίμου και έγιναν μοναχοί, από τον όσιο Νίκωνα. Πριν συμπληρωθούν όμως επτά μέρες στο μοναστήρι, έφυγαν για την έρημο όπου διέμειναν μαζί επί σαράντα χρόνια, κάτω από σκληρή άσκηση. Κατόπιν ο Συμεών επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και εξέφρασε την επιθυμία μέσω της προσευχής του, να παραμείνει άγνωστος. Πράγματι ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, πού ο Συμεών προσποιούνταν τον χαζό. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Έμεσα της Συρίας, επιτέλεσε πολλά θαύματα και ανεπαύθη εν Κυρίω φτωχός και ταλαιπωρημένος. Αργότερα έφθασε εκεί και ο Ιωάννης, όπου έμαθε για τον θάνατο του Συμεών και μετά από λίγο καιρό κοιμήθηκε και ο ίδιος.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ηνωμένοι δι' ενθέου αγάπης, σύμψυχοι ώφθητε εν πάσι τοις τρόποις, ω Ιωάννη Όσιε και θειε Συμεών- ο μεν βίον ένθεον, διελθών εν ερήμω, ο δε σοφοίς σκώμμασι, τον Βελίαρ μωράνας, και νυν των θείων άμφια αμοιβών, κατατρυφώντες, ημάς εποπτεύοιτε.

Κοντάκιον Ήχος α'. Χορός Αγγελικός.

Τον βίον ευσεβώς, εκτελέσαντες πίστει, δοχεία καθαρά, της Τριάδος δειχθέντες, Συμεών Ιωάννη τε, θεοφόροι Πανεύφημοι, νυν αιτήσασθε, τον ιλασμόν καί ειρήνην, ταις ψυχαίς ημών, καταπεμφθήναι πλουσίως, Πατέρες πανόλβιοι.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Μακρίνης Οσίας

Η Οσία Μακρίνα Αδελφή του Μ. Βασιλείου.

Στην ιστορία του χριστιανισμού λίγες υπήρξαν οι γυναικείες μορφές σαν την υπέρλαμπρη μορφή της Αγίας Μακρίνας, που ο Θεός την είχε προικίσει με τα μεγαλύτερα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα. Ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης. Ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, από την ευσεβέστατη μητέρα της Εμμέλεια. Όταν μεγάλωσε, αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία και στην ανατροφή των αδελφών της, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Η Μακρίνα ήταν μνηστευμένη, αλλά ο μνηστήρας της πέθανε. Τότε, μαζί με τη μητέρα της, αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό Ίρη. Εκεί κοντά μόναζε και ο αδελφός της Μ. Βασίλειος. Στη μονή πέρασε τη ζωή της με τη μελέτη των Γραφών, την προσευχή, και προπάντων με αγαθοεργίες. Διότι πάντα είχε στο μυαλό της το λόγο του Θεού, που προτρέπει στους ανθρώπους, "αγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς, ευμεταδότους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, ίνα επιλάβωνται της αιωνίου ζωής". Δηλαδή, να αγαθοεργούν, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να δίνουν πρόθυμα και σε άλλους τα αγαθά τους, να είναι απλοί και καταδεκτικοί, και έτσι να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους στέρεο θεμέλιο στο μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή. Μ' αυτόν τον τρόπο και η Αγία Μακρίνα έζησε και τελείωσε τη ζωή της.


Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Σοφίας έρωτι, τον νουν πτερώσασα, κόσμου εύπάθειαν, έμφρόνως έλιπες, και ενδιαίτημα τερπνόν έγένου θείας αγάπης· συ γαρ δι' ασκήσεως, και ηθών τελειότητας, νύμφη έχρημάτισας, του Σωτήρος περίδοξος· ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Ο Άγιος Αιμιλιανός (εορτή Αιμιλιανός).

Γεννήθηκε στο Δορόστολο της Θρακικής Μοισίας, τότε που αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ήταν δούλος σε ένα σκληρό και φανατικό ειδωλολάτρη (άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν γιος τοπικού αξιωματικού ονόματι Σαββατιανού), που όταν έμαθε ότι ο Αιμιλιανός πίστευε στο Χριστό, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε αφού τον έβρισε με τα πιο χυδαία λόγια, έπειτα τον μαστίγωσε ανελέητα. Βέβαια, του επεσήμανε ότι, αν συνεχίσει να είναι χριστιανός, θα πάθαινε πολύ χειρότερα. Αλλά οι τιμωρίες και οι απειλές, αντί να κάμψουν το φρόνημα του Αιμιλιανού, φούντωσαν περισσότερο τη φλόγα της πίστης του στο Χριστό. Μάλιστα την επόμενη μέρα πήγε σε ειδωλολατρικό ναό, οπού με σφυρί συνέτριψε όλα τα αγάλματα που ήταν μέσα στο χώρο αυτό. Εξοργισμένοι οι ειδωλολάτρες ιερείς, τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν να δικαστεί. Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο κύριος του Αιμιλιανού, αμέσως έτρεξε στο κριτήριο, όπου, αφού έβρισε τον Αιμιλιανό για την πράξη του, έπειτα διέταξε να αρνηθεί χωρίς αντίρρηση το Χριστό. Ο Αιμιλιανός χαμογελώντας απάντησε στον κύριο του: "Μπορείς να διατάξεις ότι θέλεις, θα σε υπακούσω, αλλά η πίστη μου είναι εκτός των δικαιωμάτων σου. Ως προς αυτήν ένα και μόνο Κύριο αναγνωρίζω, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μέγας και παντοτινός μου Κύριος, που εξουσιάζει το σώμα και την ψυχή μου, και ποτέ δε θα τον αρνηθώ". Ο ειδωλολάτρης άρχοντας με μίσος χαστούκισε τον Αιμιλιανό. Έπειτα, αφού τον βασάνισαν, τον έριξαν στη φωτιά, το δε λείψανο του Αγίου, κήδεψε μεγαλοπρεπώς η γυναίκα του άρχοντα ειδωλολάτρη, που ήταν κρυπτοχριστιανή.


Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως προσφορά και ολοκάρπωμα θείον, δια πυρός προσενέχθεις τω Δεσπότη, τοις όμβροις των χαρίτων σου ευφραίνεις νυν ημάς, πυρ γαρ το ουράνιον, τη ψυχή περιφερών, ώσπερ αύραν έφερες, την κατάφλεξιν Μάρτυς. Αλλά μη παύση πάντοτε φρουρείν, τους σε τιμώντας, Αιμιλιανέ ένδοξε.


Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Η αγία Μαρίνα (εορτή Μαρίνα).

Η αγία Μαρίνα (εορτή Μαρίνα).

Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β', το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του. Το γεγονός αυτό, μαθεύτηκε αμέσως και έτσι ο ηγεμόνας της περιοχής διέταξε να την συλλάβουν και να την φέρουν ενώπιόν του. Αμέσως θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Την ρώτησε ποία είναι και ποία είναι η πίστη της και αυτή του απάντησε ότι ονομάζεται Μαρίνα και είναι χριστιανή και ότι είναι γέννημα θρέμμα της Πισιδίας. Τότε ο ηγεμόνας προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Η αγία όμως δεν δέχτηκε. Για το λόγο αυτό ο τύραννος πρόσταξε και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια φρικτά και αφού τις κατέσκισαν τις σάρκες, την έριξαν στην φυλακή. Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας διέταξε και την έφεραν πάλι μπροστά του. Παρά τις πιέσεις του, η αγία παρέμεινε ακλόνητη. Έτσι υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια μέχρι πού αποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος, τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ιαμάτων τα χαρίσματα.

Κοντάκιον Ήχος γ'. Η Παρθένος σήμερον.

Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, μαρτυρίου στίγμασι, στεφανωθείσα Mαρίνα, αίμασιν αθλητικοίς τε ρεραντισμένη, θαύμασι καταλαμφθείσα των ιαμάτων, ευσεβώς Μάρτυς εδέξω, βραβεία νίκης της σης αθλήσεως.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Αθηνογένη Επισκόπου και οι συν αυτώ

Ο Άγιος Αθηνογένης επίσκοπος Πηδαχθόης και οι Δέκα Μαθητές του: Ριγίνος, Μαξιμίνος, Πατρόφιλος, Αθηνογένης, Αντίοχος, Άμμων, Θεόφραστος, Κλεόνικος, Πέτρος και Ησύχιος.

Πατρίδα του ήταν η Σεβάστεια της Καππαδοκίας. Η μόρφωση του, η θερμή πίστη του, καθώς και η γενναία φιλανθρωπική του δράση, τον ανέδειξαν επίσκοπο Πηδαχθόης. Σαν επίσκοπος, ήταν φωτεινό πνευματικό λυχνάρι για το ποίμνιο του. Μάλιστα τόσο πολύ ήθελε να συνεχιστεί το έργο του Ευαγγελίου, ώστε με ιδιαίτερη φροντίδα κατάρτισε ικανότατους βοηθούς του. Άλλα όταν έγινε ο διωγμός επί Διοκλητιανού, ο Αθηνογένης με δέκα μαθητές του συνελήφθη από τον ηγεμόνα Φηλίμαρχο, και αφού όλοι ομολόγησαν το Χριστό αποκεφαλίσθηκαν. Αξίζει δε να αναφέρουμε, ότι στον Αθηνογένη οφείλουμε το γνωστό κατανυκτικό εσπερινό ύμνο, "Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς διό ο κόσμος σε δοξάζει". Που σημαίνει: Ιησού Χριστέ, συ που είσαι το χαρούμενο φως του Αθανάτου, Ουρανίου, Άγιου και μακαρίου Πατρός, αφού φθάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό. Είναι άξιο να σε υμνούμε σε κάθε ώρα με μελωδικές φωνές, Υιέ του Θεού, εσύ που δίνεις ζωή. Γι' αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.


Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Χρίσμα ανιόν, εισδεδεγμένος, Μάρτυς ένθεος, του Λόγου ώφθης, Αθηνόγενες αθλήσας στερρότατα, και ως θυσίαν αυτώ προσενήνοχας των φοιτητών σου δεκάδα την πάνσεπτον μεθ' ων πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Οι Άγιοι Κήρυκος και Ιουλίττα η μητέρα του (εορτή :Κήρυκος & Ιουλία ή Ιουλίτα).

Η Αγία Ιουλίτα, έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Επειδή όμως τότε κυριαρχούσε ο διωγμός κατά των χριστιανών, πήρε το γιο της τον Κήρυκο και πήγε στην Σελεύκεια και στην συνέχεια στην Ταρσό. Αλλά και εκεί συνάντησε την ίδια κατάσταση. Στην Ταρσό συνελήφθη από τον ηγεμόνα ,τον Αλέξανδρο, ο οποίος την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια μπροστά στο παιδί της. Στην συνέχεια προσπάθησε να φέρει με το μέρος του τον μικρό. το παιδάκι όμως δεν δεχόταν και μάλιστα αφού επικαλέστηκε το όνομα του Χριστού, έδωσε μία δυνατή κλωτσιά στην κοιλιά του ηγεμόνα. Αυτός εξοργίστηκε τόσο πού το πέταξε από τα σκαλιά σπάζοντας το κρανίο του μικρού Κήρυκου. Μ' αυτόν τον τρόπο έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου ο μικρός Κήρυκος. Η δε μητέρα του μετά από λίγο, αφού υπεβλήθη σε πολλά και φρικτά βασανιστήρια, παρέδωσε το πνεύμα της στον Χριστό.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Η καλλιμάρτυς του Χρίστου Ιουλίττα, συν τριετεί αμνώ αυτής τω Κηρύκω, δικαστού προ βήματος παρέστησαν φαιδρώς, εύτολμοι κηρύττοντες. την χριστώνυμον κλήσιν, άμφω μη πτοούμενοι, απειλάς των τυρράνων και στεφηφόροι νυν εν ουρανοίς, αγαλλιώνται. Χριστώ παριστάμενοι.

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Ακύλα Αποστόλου και Νικοδήμου Οσίου

Ο Άγιος Ακύλας ο Απόστολος.

Βλέπε βιογραφικό του σημείωμα την 13η Φεβρουαρίου, όπου συνεορτάζει με τη γυναίκα του Πρισκίλλα.


Απολυτίκιο. Ηχος α'. Χορός Αγγελικός.
Του Παύλου Μαθητής, και συνέκδημος ώφθης, δεχθείς εν τη ψυχή, τον της χάριτος λόγον, Ακύλα Απόστολε, του Σωτήρος διάκονε, όθεν ηύγασας, τους εν νυκτί της απάτης, και ηγώνισαι, υπέρ της δόξης Κυρίου, διό ευφημούμεν σε.

Κοντάκιον Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.

Αποστόλων σύνθρονος, και συνοδίτης, γεγονώς Απόστολε, την οικουμένην διδαχαίς, και θαυμασίοις κατηύγασας, στέφανον δόξης, Ακύλα δεξάμενος.

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο σοφός διδάσκαλος της Εκκλησίας. (εορτή Νικόδημος).

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο πάμφτωχος και διαχρονικός αυτός φωστήρας της Εκκλησίας μας, ο μέγιστος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους μας, γεννήθηκε στην Χώρα της Νάξου το έτος 1749 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Αντώνιο και την Αναστασία Καλλιβρούτση. Κατά την βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε με τα ζωογόνα νάματα της ευσεβείας και της πίστεως και ανετράφη "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου", όπως παραγγέλλει ο θείος Παύλος (Εφεσ. ΣΤ' 4).Την έμφυτη προς τα θεία κλήση του, αύξησε η χριστιανική αγάπη που πήρε από το οικογενειακό του περιβάλλον και μάλιστα από την εκλεκτή του μητέρα, την δέ ευφυΐα του εκαλλιέργησε και πολλαπλασίασε η μελέτη και η σπουδή.

Προώδευε στην αρετή και στην γνώση κατά τρόπο θαυμαστό. Κατ' αρχήν, φοίτησε στην γενέτειρά του και στην Σχολή Αγίου Γεωργίου περιοχής Γρόττας, Χώρας Νάξου, με διδάσκαλο τον Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο, αυτάδελφο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Τις γνώσεις του συμπλήρωσε στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου φοίτησε για πέντε χρόνια, με διδάσκαλο τον Ιερόθεο Βουλισμά, διευθυντή της Σχολής αυτής. Τόσο διέπρεψε ο Άγιος Νικόδημος στις σπουδές του, ώστε, ενώ σπούδαζε, εδίδασκε τους συμμαθητές του. και ο Ιερόθεος αργότερα τον παρακαλούσε να έρθει στην Σμύρνη για να τον διαδεχθεί στη διεύθυνση της Σχολής αυτής. στην Σμύρνη έλαβε ο Νικόδημος πληθωρική μόρφωση, που εκτός από τη θεολογική επιστήμη περιελάμβανε ακόμα γνώσεις φιλοσοφικές, οικονομικές, ιατρικές, αστρονομικές και στρατιωτικές. Μελετούσε πολύ την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, και όλους τους ποιητές. Ήταν άριστος χειριστής του λόγου, γνώριζε την Κλασσική Φιλολογία και την Ιαμβική Γλώσσα. Μιλούσε άριστα την γαλλική, ιταλική και λατινική γλώσσα επίσης. Είχε προικιστεί από τον Πανάγαθο με σπάνια χαρίσματα, όπως είναι η ισχυρότατη μνήμη, η οξύτατη νοημοσύνη, η αστραποβόλα αντίληψη κ.λπ. Ό,τι μελετούσε μία φορά μπορούσε να το θυμάται και να το απαγγέλει απ’ έξω σε όλη του τη ζωή. Ολόκληρα κεφάλαια της Γραφής απήγγειλε από στήθους και θυμόταν όλους τους κώδικες των Βιβλιοθηκών των Μονών του Αγίου Όρους. Υπήρξε ένα πραγματικό φαινόμενο για την εποχή του και το κέντρο του θαυμασμού και του παραδειγματισμού. Το έτος 1770, αφού απεφοίτησε από την Σχολή, επέστρεψε στην Νάξο. Τότε, για μία πενταετία περίπου εργάστηκε ως Γραμματέας της Μητροπόλεως Παροναξίας με την εποπτεία και την καθοδήγηση του Μητροπολίτου Παροναξίας Ανθίμου του Γ (1742-1779). Η μητέρα του εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη. Ο Νικόδημος ήταν λάτρης της μοναστικής πολιτείας. Αυτή την έμφυτη επιθυμία του γιγάντωσε η γνωριμία του με σπουδαίους μοναχούς του Αγίου Όρους και με άλλες προσωπικότητες, όπως είναι ο Άγιος Μακάριος Νοταράς Επίσκοπος Κορίνθου κ.λπ. το έτος 1775 ήρθε στην Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Ως μοναχός διεκρίθη για την οσιότητα του βίου του, τους πνευματικούς του αγώνες και για την ασκητικότητά του. Πνευματοφόρος, Θεοχαρίτωτος και γνήσιος Πατέρας και ορθόδοξος θεολόγος διδάσκαλος, δυναμικά απέκρουσε τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες των ημερών του. Είναι ο πρύτανης των "Κολυβάδων", αυτών που ήθελαν δηλαδή τα Ιερά Μνημόσυνα των νεκρών να γίνονται Σάββατο και όχι Κυριακή. Ένεκα της εμμονής του στις παραδόσεις και στο Πνεύμα των Ιερών κανόνων της Εκκλησίας μας, υπέστη ταπεινώσεις και διωγμούς. Όμως, αυτά του χάρισαν και τον στέφανο του ομολογητού. Ακτημοσύνη, παρθενία και υπακοή είναι τα μεγέθη τα οποία έφθασε και εβίωσε σε πληρότητα. Υπήρξε ένας αετός του Πνεύματος, που πέταξε από το Νότιο στο Βόρειο Αιγαίο, από την αγιοτόκο Νάξο στον αγιοτρόφο Άθωνα. Εκτός όμως από τις μοναστικές αρετές υπηρέτησε και το έργο της διδαχής, συγγράφοντας. Κατά διαστήματα έρχεται σε έρημες περιοχές για περισσότερη άσκηση. Έβλεπε νοερά, ζούσε καθημερινά την αιωνιότητα, αλλά συγχρόνως έβλεπε και τα συμβαίνοντα στον περίγυρο. δεν έβλεπε μόνο τον ουρανό, αλλά και την γή. Αισθάνεται τον πόνο των Ορθοδόξων που μέσα στο σκοτάδι της δουλείας αγωνίζονται. και προς χάρη του κόσμου προσεύχεται. Κοπιάζει, αγρυπνεί, παρακαλεί, συγγράφει, μάχεται κατά των δαιμόνων. δεν κινείται άγονα, μονόπλευρα και νοσηρά. Αντίθετα πονάει για τους αδελφούς του και την σωτηρία τους. και καρποί της αγάπης του για τον Θεό και τον άνθρωπο είναι οι πάνω από εκατό τόμοι των συγγραμμάτων του, τα κυριώτερα από τα οποία είναι:

“Αόρατος Πόλεμος”, “Πνευματικά Γυμνάσματα”, “Συμβουλευτικόν Εγχειρίδιον”, “Κήπος Χαρίτων"‚ “Νέον Μαρτυρολόγιον”, “Εορτοδρόμιον”, “Συναξαριστής”, “Ερμηνεία των επιστολών του Παύλου”.

Λάτρης του Τυπικού και της Λατρείας της Εκκλησίας μας, λάτρης και μιμητής των αγίων, μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αδιάκοπα επικοινωνούσε με τον Τριαδικό Θεό, τον Οποίο τόσο δυνατά αγάπησε και ευηρέστησε. Είναι αυτός που πρώτος τονίζει την αξία και την σπουδαιότητα της συχνής μας συμμετοχής στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έγραψε μάλιστα και ειδικά βιβλία, με τον τίτλο “Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως”. Δέχθηκε το ταξίδι για τον ουρανό πανέτοιμος, με ήρεμη την συνείδηση ότι άξια αγωνίσθηκε τον “καλόν αγώνα”. με την καθημερινή του συμμετοχή στο σωστικό Δείπνο της ζωής, με την έντονη μυστηριακή του ζωή, που κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες λίγο πρίν κλείσει τα μάτια του, με την αδιάλειπτη προσευχή, παρέδωσε την ψυχή του την οσιακή στον Κύριο, την Τετάρτη 14 Ιουλίου του έτους 1809 τις πρώτες ορθρινές ώρες και σε ηλικία μόλις 60 ετών, και στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε πιο μαθητές του όταν τον ρώτησαν άν ησυχάζει:“Τόν Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;”. Τήν είδηση της κοιμήσεώς του με θλίψη έμαθε ο εκκλησιαστικός, θεολογικός, μοναστικός και όχι μόνο, κόσμος της εποχής του. Σημειώνει ο χρονογράφος σχετικά με την κοίμηση του αγίου Νικοδήμου: "Ανατέλλοντος του αισθητού ηλίου, εις την γήν, εβασίλευσεν ο νοητός ήλιος της Εκκλησίας του Χριστού. Έλειψεν ο πύρινος στύλος, ο οδηγών τον νέον Ισραήλ εις ευσέβειαν. Εκρύβη η νεφέλη η δροσίζουσα τους τηκομένους τω καύσωνι των αμαρτιών”. Είναι ακόμη χαρακτηριστική και η σκέψη την οποία εξέφρασε τότε ένας Χριστιανός. “Πατέρες μού, καλύτερον ήτο να απέθνησκαν σήμερα χίλιοι χριστιανοί και όχι ο Νικόδημος”. Κατά καιρούς, πολλά εγκώμια γράφτηκαν για τον Άγιο Νικόδημο, όπως: "Υπήρξε ο μέγιστος των μονασάντων από συστάσεως του Αγίου Όρους”. “Υπήρξε ο πάντοτε πενία τρυχόμενος και γιγαντωθείς πρό της ασήμου ημών γενεάς”. Κατά τον V. Grumel, “υπήρξε κανονολόγος, λειτουργιολόγος, αγιογράφος –δηλαδή ερμηνευτής των Γραφών, ασκητικός συγγραφεύς, εκδότης βιβλίων, εις των πλέον γονίμων συγγραφέων και αναμφιβόλως ο πλέον φιλόπονος Μοναχός, παρά του οποίου δοξάζεται η ελληνική Εκκλησία”. Κατά τον Θ. Σπεράντσον, ο Άγιος Νικόδημος υπήρξε πρόδρομος της εθνικής παλιγγενεσίας. Ο Luis Petit γράφει πως ο Νικόδημος με τα βιβλία του αντικατέστησε το ζωντανό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού κ.λπ. Ο Ιερός Νικόδημος αναμφίβολα υπήρξε ο κορυφαίος εκφραστής του οσιακού βίου και η θύρα που οδηγεί στην ορθόδοξη πνευματικότητα. Είναι ο εξαίσιος θεολόγος και ο ασίγαστος διαχρονικός διδάσκαλος της Ορθοδοξίας και του Γένους. Αποτελεί δε σπανιότατο φαινόμενο συνδυασμού σπανίων θείων χαρισμάτων, αγιότητος βίου, ασκήσεως και συγγραφικής παραγωγής. Ότι και όσα άν πούμε για την μορφή αυτή δεν λέμε τίποτα, ούτε και μπορούμε να την κλείσουμε στις λίγες αυτές γραμμές. Ο ίδιος, εξυμνώντας τον Ιερό Χρυσόστομο, έλεγε: “Άν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σε ένα κουτάλι την θάλασσα, άλλο τόσο μπορεί και να εξυμνήσει τον Ιερό Χρυσόστομο”. και εμείς λοιπόν επαναλαμβάνουμε το λόγια αυτά του Αγίου Νικοδήμου, και λέμε: “Αν μπορεί κανείς να συμπεριλάβει μέσα σ’ ένα κουτάλι τη θάλασσα, έτσι μπορεί ν’ αναφερθεί επαρκώς στον Όσιο Νικόδημο”. Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 τον κατέταξε στις δέλτους του Αγιολογίου της. Από την ημέρα της Κοιμήσεώς του, εφέτος συμπληρώνονται 190 ολόκληρα χρόνια. στο πέρασμα τόσων χρόνων, ο Άγιος Νικόδημος εξακολουθεί να είναι ο άσβεστος και πάμφωτος φάρος, που φωτίζει και κατευθύνει την πορεία όλων μας πρός την ακύμαντη Βασιλεία του Θεού, εκεί που υπάρχει η αιώνια πανευτυχία και η αληθινή δόξα. Πρός την κατεύθυνση αυτή, μάς καλεί να κινηθούμε ο βίος του Αγίου Νικοδήμου! Ο άγιος Νικόδημος εορτάζει κατά την καθιερωμένη Πανήγυρη της 14ης Ιουλίου. Ωσαύτως, εορτάζει την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωθείσα προσφάτως Σύναξη των Πέντε Αγίων της Παροναξίας, η οποία τελείται στο νεόδμητο Ι. Ναό των Ναξίων Αγίων Νικοδήμου του Αγιορείτου και Νικολάου του Πλανά, στην πόλη της Νάξου. Ακόμη, την Τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην Πάρο, όπου επίσης τελείται η Σύναξη των Αγίων. Οι Ασματικές Ακολουθίες του Αγίου Νικοδήμου, οι οποίες ευρίσκονται σε λειτουργική χρήση, συντάχθηκαν από τον αείμνηστο Υμνογράφο, Μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο, καθώς και από τον Αρχιμ. Νικόδημο Παυλόπουλο, Ηγούμενο της Ι. Μονής Λειμώνος Λέσβου.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.

Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ώφθης του Πνεύματος, και αρετών υφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γαρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων την έλλαμψιν, τω πλούτω των ενθέων σου λόγων, δι' ων ως φως τω κόσμω έλαμψας.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Σύναξις Αρχαγγέλου Γαβριήλ, Στεφάνου Σαβαΐτου

Η Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Να, συν τοις άλλοις, πως η Εκκλησία υμνεί τον αρχάγγελο Γαβριήλ σ' αυτή τη γιορτή του: "Θρόνω παριστάμενος της τρισηλίου Θεότητας και πλουσίως λαμπόμενος, ταις θείαις λαμπρότησι, ταις εκπεμπομέναις, απαύστως εκείθεν, τους επί γης χαρμονικώς, χοροστατούντας και ευφημούντας σε, παθών αχλύος λύτρωσαι, και φωτισμώ καταλάμπρυνον, Γαβριήλ Αρχιστράτηγε, πρεσβευτά των ψυχών ημών." Των ασωμάτων λειτουργών ως πρωτεύων, το προ αιώνων ορισθέν όντως μέγα, συ Γαβριήλ πεπίστευσαι μυστήριον, τόκον τον απόρρητον, της αγίας Παρθένου, Χαίρε, προσφωνών αύτη, η κεχαριτωμένη. Χρεωστικώς σε όθεν οι πιστοί, εν ευφροσύνη αεί μακαρίζαμεν."


Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείος Αρχάγγελος, των νοερών στρατιών, Τριάδος την έλλαμψιν, καθυποδέχη λαμπρώς, Γαβριήλ Αρχιστράτηγε,

όθεν εκ πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, σώζε απαρατρώτους, τους πιστώς σε τιμώντας, και πόθω ανευφημούντας, τα σα θαυμάσια.



Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης.

Ανεψιός του Ιωάννου Δαμάσκηνου ο Στέφανος, γεννήθηκε στη Δαμασκό το 725 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Θεόδωρο Μανσούρ και ήταν αδελφός του Ιωάννου Δαμάσκηνου. Σε ηλικία δέκα ετών, ο Στέφανος εισήχθη από το θείο του στη Λαύρα του Αγίου Σάββα, όπου για 15 χρόνια εκπαιδεύτηκε πολύ καλά στη μοναχική ζωή. Μετά το θάνατο του θείου του, αποσύρθηκε στην έρημο και εντρυφούσε ακόμα περισσότερο στη μελέτη του λόγου του Θεού. Εκεί ασχολήθηκε και με την ποίηση, στην οποία διακρίθηκε και αναδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της Εκκλησίας μας. Ο Στέφανος, ότι δημιουργούσε με το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός, το αφιέρωνε στη δόξα του Θεού και όχι στο θαυμασμό των ανθρώπων. Διότι τον ενέπνεαν τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: "Παν ότι αν ποιήτε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν ονόματι Κυρίου Ιησού, ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί δι' αυτού". Δηλαδή, κάθε τι που κάνετε με λόγο ή με έργο, όλα να τα πράττετε για να αρέσετε στον Κύριο Ιησού και για τη δόξα Του, ευχαριστούντες μέσω Αυτού το Θεό και Πατέρα, που τόσο πολύ μας αγάπησε. Ο Στέφανος, αφού κόσμησε την Εκκλησία με τα ποιήματα του, πέθανε ειρηνικά το 807 μ.Χ.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον στεφάνωμα, την αρετήν εσχηκώς, λαμπρώς εστεφάνωσας, την Εκκλησίαν Χριστού, εν λόγοις και πράξεσι,

συ γαρ ως ιεράρχης, και σοφός θεηγόρος, θείων ασμάτων λύρα, Πάτερ Στέφανε ώφθης,

διό ταις σαις φαιδρότησιν, ημάς στεφάνωσαν.

Πρόκλου και Ιλαρίου, Βερονίκης της αιμορροούσης

Οι Άγιοι μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος.

Οι Άγιοι μάρτυρες Πρόκλος και Ιλάριος, έζησαν την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Τραϊνου και του ηγεμόνα Μαξίμου. Πρώτος συνελήφθη ο Άγιος Πρόκλος και αφού διακήρυξε την πίστη του στον Θεό ενώπιον του αυτοκράτορα, οδηγήθηκε στον ηγεμόνα να υποβληθεί σε βασανιστήρια. Πρώτα λοιπόν του έκαψαν την κοιλιά με αναμμένους δαυλούς, στην συνέχεια του ξέσκισαν όλο το σώμα με σιδερένια νύχια, έπειτα τον κρέμασαν και τέλος πάρθηκε η απόφαση να θανατωθεί με τόξα. Καθ' οδόν λοιπόν προς τον τόπο του μαρτυρίου, ο Άγιος συνάντησε τον ανιψιό του Ιλάριο, ο οποίος χαιρέτησε τον θείο του. Γι' αυτό τον Λόγο συνελήφθη. Έτσι αφού θανατώθηκε ο Άγιος Πρόκλος με τα τόξα στη συνέχεια θανατώθηκε και ο Ιλάριος, αφού πρώτα ρωτήθηκε αν είναι και αυτός χριστιανός. Έτσι έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιον. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Σταυρού την πανοπλίαν ιερώς ενδυσάμενοι, Ιλάριε και Πρόκλε, υπέρ φύσιν ηθλήσατε, και δόξης ουρανίου κοινωνοί, εδείχθητε ως μέτοχοι Χριστού, δια τούτο χαρισμάτων ταις δωρεαίς, πυρσεύετε τους κράζοντας,

δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώοαντι, δόξα τω ενεργούντι δι' υμών πάσιν ιάματα.

Η αγία Βερονίκη (εορτή Βερονίκη).

Η αγία Βερονίκη, έζησε και έδρασε για την χριστιανική πίστη στην πόλη Πανεάδα. Αξιώθηκε μάλιστα να συναντήσει τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος την θεράπευσε από την βασανιστική αιμορραγία πού είχε. Για να τιμήσει και να ευχαριστήσει λοιπόν τον Κύριο, έκανε έναν ανδριάντα του Χριστού για να τον τιμούν και προσκυνούν οι πιστοί. Μετά έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας και απεβίωσε σε βαθιά γεράματα. Την εποχή του αυροκράτορα Θεοδοσίου του Β' του Μικρού συνέβη το εξής γεγονός: Ένας ιερομόναχος, ονόματι Ευτύχης έγινε αιρετικός λέγοντας και υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός είχε μία φύση και μία ενέργεια. Εξαιτίας της κακοδοξίας του, καθαιρέθηκε το 448 μ.Χ. από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανό. Εκείνος παρά την καθαίρεσή του δεν σταμάτησε να διδάσκει την κακοδοξία του εις βάρος της Εκκλησίας, μέχρι τον θάνατο του Θεοδοσίου. Με την ανάληψη όμως των αυτοκρατορικών καθηκόντων από τούς Μαρκιανό και Πουλχερία, συνήλθε με πρωτοβουλία τους η Δ' Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ. στην σύνοδο πήραν μέρος 630 Άγιοι πατέρες, οι οποίοι καταδίκασαν τον Ευτύχιο και τούς αιρετικούς του Μονοφυσιτισμού. Επειδή όμως οι αιρετικοί δεν πείστηκαν, τότε και τα δύο μέρη δηλαδή και οι ορθόδοξοι και οι αιρετικοί έγραψαν τα φρονήματά τους σε δύο βιβλία και αφού άνοιξαν την λάρνακα της Αγίας Ευφημίας, τούς τοποθέτησαν σφραγισμένους πάνω στο στήθος της. Ύστερα από μερικές μέρες αφού πρώτα προσευχήθηκαν, άνοιξαν πάλι την λάρνακα και είδαν τον τρόμο των αιρετικών ριγμένο στα πόδια της Αγίας. Αμέσως δοξολόγησαν τον Θεό για το θαύμα. Έτσι γιορτάζουμε σήμερα την μνήμη των αγίων εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων της εν Χαλκηδόνα Αγίας και Οικουμενικής Δ' Συνόδου.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος

Η Αγία Ευφημία η Μεγαλομάρτυς - Θαύμα (εορτή Ευφημία)

Ήταν χριστιανή παρθένος, που με το αίμα της σφράγισε την πίστη της στο Χριστό και με την αυταπάρνηση της καταντρόπιασε τους ισχυρούς ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Η Ευφημία καταγόταν από τη Χαλκηδόνα και οι γονείς της ονομάζονταν Φιλόφρων , και Θεοδοσιανή. Μόρφωσαν την κόρη τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, γι' αυτό και η Ευφημία από πολύ νωρίς διακρίθηκε για τον άγιο ζήλο της, το σεμνό ήθος και τη φιλανθρωπία της. Ήταν ωραία στο σώμα, και πολλοί ειδωλολάτρες νέοι περίμεναν έστω ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο της. Αλλά η σεμνή παρθένος διατηρούσε ακηλίδωτη την αγνότητα της και είχε αφοσιωμένη την καρδιά της στο Θεό, στην περιποίηση των ασθενών και των απροστάτευτων ορφανών. Όταν επί Διοκλητιανού διατάχθηκε σκληρός διωγμός κατά των χριστιανών, η Ευφημία συνελήφθη και ομολόγησε ότι είναι χριστιανή. Τότε ο κριτής, υπολογίζοντας στην αδύνατη γυναικεία φύση της, την καταδίκασε σε θάνατο με βασανιστήρια. Όμως η Ευφημία αναδείχθηκε πολύ ισχυρότερη των βασανιστών της και υπέμεινε τα βασανιστήρια με θαυμαστή καρτερία. Στο τέλος την έριξαν τροφή στα θηρία. Δίδαξε έτσι με το παράδειγμα της, πως μπορεί οι χριστιανοί να φαίνονται στον κόσμο αδύνατοι, αλλά "τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά". Δηλαδή, τους κατά κόσμον αδυνάτους εξέλεξε ο Θεός, για να καταντροπιάσει εκείνους που έχουν ισχυρή κοσμική επιρροή.
Όμως, αυτήν την ήμερα, γίνεται ανάμνηση του θαύματος που έγινε από την αγία Ευφημία, όταν, κατά την εποχή του Μαρκιανού και της Πουλχερίας, συντάχθηκαν δύο τόμοι που περιείχαν τον όρο της Συνόδου, που έγινε στη Χαλκηδόνα (451) και ήταν ένας των ορθοδόξων και ένας των Μονοφυσιτών. Για να πάψει λοιπόν η έριδα μεταξύ των δύο πλευρών, αποφασίστηκε να τεθούν και οι δύο τόμοι μέσα στη λάρνακα της αγίας Ευφημίας, για να φανεί ποιόν από τους δύο θα δεχτεί η Αγία. Μετά την αποσφράγιση της λάρνακας, βρέθηκε ο μεν των αιρετικών τόμος στα πόδια της Αγίας πεταμένος, ο δε των ορθοδόξων στο στήθος της. (Να σημειώσουμε ότι η κυρίως μνήμη του μαρτυρίου της αγίας Ευφημίας τελείται στις 16 Σεπτεμβρίου).


Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Λίαν εύφρανας, τους Ορθοδόξους, και κατήσχυνας, τους κακοδόξους, Ευφημία Χριστού καλλιπάρθενε. Της γαρ Τετάρτης Συνόδου εκύρωσας, α οι Πατέρες καλώς εδογμάτισαν. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσαοθαι ημίν το μέγα έλεος.

Kοντάκιον Ήχος β'.

Αγώνας εν αθλήσει, αγώνας εν τη πίστει κατεβάλου θερμώς υπέρ Χριστού του νυμφίου σου, αλλά και νυν, ως τας αιρέσεις, και των εχθρών το φρύαγμα, εν τοις ποσί των βασιλέων ημών υποταγήναι πρέσβευε διά τής Θεοτόκου, η υπό εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων Όρον λαβούσα, καί φυλάττουσα πανεύφημε.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Οι Άγιοι 45 Μάρτυρες και Οι Άγιοι Βιάνωρ και Σιλουανός

Οι Άγιοι 45 Μάρτυρες
που μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας & μεταξύ αυτών οι Άγιοι Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν στις αρχές του 4ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λικίνιος. Κορυφαίοι απ' αυτούς ήταν ο Λεόντιος, ο Μαυρίκιος, ο Δανιήλ και ο Αντώνιος. Όταν ο Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, μόνοι τους ήλθαν στο δούκα και φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί. Σε ερώτηση του Λυσία, ποιος τους έπεισε να μη θυσιάζουν στους θεούς, αυτοί απάντησαν: "Ο Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους, και να μη προσκυνούμε τα είδωλα τους". Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: "Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας. Διότι συ είσαι η αληθινή ζωή, που θυσιάστηκες για μας τους αμαρτωλούς, ο Υιός του αληθινού Θεού. Ένωσέ μας, Κύριε, ώστε όλοι μαζί με μια ψυχή να σε ομολογήσουμε και όλοι μαζί να πεθάνουμε". Το πρωί ο Λυσίας, αφού τους έβγαλε από τη φυλακή, τους ρώτησε αν μετάνιωσαν και
επανήλθαν στους θεούς του κράτους. Οι Άγιοι με ένα στόμα απάντησαν: "χριστιανοί εσμέν". Είμαστε χριστιανοί. Με μανία τότε ο Λυσίας διέταξε και τους έκοψαν χέρια και πόδια, και έπειτα τους έριξαν στη φωτιά. Έτσι, όλοι μαζί αξιώθηκαν να πάρουν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Μεταξύ δε αυτών ήταν και οι πρόκριτοι της πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος.


Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Στρατός θεοσύλεκτος, παρεμβολή ιερά, νομίμως αθλήσαντες υπέρ της δόξης Χριστού, εν Πνεύματι ώφθητε, Μάρτυρες του Κυρίου, Τεσσαράκοντα πέντε, λύσαντες δι' αγώνων, την πολύθεον πλάνην διό ημών τους αγώνας, πάντες δοξάζομεν.



Οι Άγιοι Βιάνωρ και Σιλουανός

Ο Βιάνωρ καταγόταν από την επαρχία της Πισιδίας και συνελήφθη, επειδή ομολογούσε τον Χριστό, από τον ηγεμόνα της Αυφρατησίας (ή Ευφρατησίας), που σήμερα ονομάζεται Ατζάρ και βρίσκεται στη Συρία. Αφού τον κρέμασαν και τον έδειραν ανελέητα με ξύλινα σπαθιά, κατόπιν τον έκαψαν με σιδερένια πυρακτωμένα σφαιρίδια, με αποτέλεσμα να χάσει τα δόντια και τ' αυτιά του. Ο δε Σιλουανός, που ήταν εκεί και έβλεπε το μαρτύριο και την ανδρεία του Βιάνορα, πίστεψε και ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σ' όλους τους ειδωλολάτρες. Επί τόπου τότε, του έκοψαν τη γλώσσα και κατόπιν το κεφάλι. Του δε Βιάνορα, έβγαλαν το δεξί μάτι, έγδαραν το δέρμα της κεφαλής του και στο τέλος τον αποκεφάλισαν. Έτσι και οι δύο έλαβαν μαζί το στεφάνι της αθλήσεως.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Ο Άγιος Παγκράτιος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Ταυρομενίας

Καταγόταν από την Αντιόχεια και έζησε στα χρόνια των Αποστόλων. Νεαρός ακόμα, επισκέφθηκε με τους γονείς του τα Ιεροσόλυμα, όπου και βαπτίσθηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, ο Παγκράτιος θέλησε να αφιερωθεί ολόψυχα στο Χριστό και στη διάδοση του Ευαγγελίου Του. Πώς, όμως, θα γινόταν αυτό, με τέτοια περιουσία που κληρονόμησε από τους γονείς του; Τη λύση βρήκε στα ίδια τα λόγια του Κυρίου: "ει θέλεις τέλειος είναι, υπάγε πώλησάν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι". Εάν δηλαδή, θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς. Και έλα να με ακολουθήσεις. Πράγματι, ο Παγκράτιος απελευθέρωσε τους δούλους, μοίρασε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς, και ελεύθερος από κάθε βιοτική μέριμνα, αφιερώθηκε στη διάδοση του Ευαγγελικού λόγου. Ακολούθησε τον Απ. Πέτρο στην Αντιόχεια, και στην Κιλικία συνάντησε τον Απ. Παύλο, ο όποιος τον έκανε επίσκοπο Ταυρομενίου στη Σικελία. Στο αξίωμα αυτό αναδείχθηκε τέλειος ποιμένας, διδάσκοντας και διακονώντας με αγάπη και αρετή το ποίμνιο του. Προσήλκυσε δια του κηρύγματος του πλήθος λαού στο φως της θεογνωσίας, ακόμα και αυτόν τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Επίσης ίδρυσε στην πόλη αυτή και ιερό ναό. Όμως, οι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες, βλέποντας με φθόνο το ευαγγελικό έργο του Παγκρατίου, τον σκότωσαν, ενώ εκείνος προσευχόταν γι' αυτούς.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Κράτος ένθεον, ημφιεσμένος, εκ της χάριτος, του Κορυφαίου, Αποστόλων ζηλωτής εχρημάτισας, και ταις ροαίς των αιμάτων Παγκράτιε, την ιεράν διπλοίδα εφοίνιξας. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Προκοπίου Μεγαλομάρτυρα

Ο Άγιος Προκόπιος (εορτή Προκόπιος)

Ο Άγιος Προκόπιος, έζησε και μεγάλωσε τα χρόνια πού αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Διοκλητιανός. Ο πατέρας του, ο Χριστοφόρος, ήταν ευσεβής άνθρωπος, σε αντίθεση με την μητέρα του πού πίστευε στα είδωλα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον πήγε στον αυτοκράτορα, ο οποίος τον έκανε ηγεμόνα της πόλης των Αλεξανδρέων και του έδωσε εντολή να καταδιώκει και να βασανίζει τούς χριστιανούς. Έτσι ο Προκόπιος ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια. Κατά την πορεία του όμως, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν αστραπές και βροντές και ταυτόχρονα άκουσε φωνή να τον καλεί με το όνομά του, πού τον απειλούσε με θάνατο επειδή θα κατεδίωκε τούς χριστιανούς και ταυτόχρονα και τον Αληθινό Θεό. Μετά από αυτό το γεγονός ο Προκόπιος παρακάλεσε Εκείνον πού του μιλάει να του φανερωθεί περισσότερο για να δει ποίος είναι. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας Σταυρός από κρύσταλλο και ακούστηκε μία φωνή να του λέει: Εγώ είμαι ο Εσταυρωμένος Υιός του Θεού. Μετά από αυτό το θαύμα πίστευσε και έγινε χριστιανός. Λίγο αργότερα επιστρέφοντας από νικηφόρα αποστολή κατά των Σαρακηνών, η μητέρα του προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Κατάλαβε όμως ότι είχε γίνει χριστιανός και τον πρόδωσε στον αυτοκράτορα. Εκείνος διέταξε τον ηγεμόνα της Καισάρειας Ουλκιο να τον ανακρίνει. Αυτός τον χτύπησε πολύ μέχρι λιποθυμίας και μετά τον έκλεισε στην φυλακή. Με την χάρη του Κυρίου όμως οι πληγές επουλώθηκαν και απελευθερώθηκε από τα δεσμά. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον ναό των ειδώλων όπου με την προσευχή του κατάφερε και συνέτριψε τα είδωλα. το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστεύσουν σ' αυτόν πολλοί ανάμεσα τους και η μητέρα του. Αμέσως δόθηκε εντολή να αποκεφαλιστούν όλοι όσοι είχαν πιστεύσει. Μετά από αυτό, δόθηκε εντολή να γίνουν φρικτά βασανιστήρια στον Προκόπιο. Ο Άγιος υπέμενε με πάρα πολύ μεγάλη καρτερία όλα αυτό και μάλιστα κατάφερνε να τα ξεπερνα με την βοήθεια του Θεού. Τέλος δόθηκε εντολή να τον αποκεφαλίσουν και έτσι παρέλαβε το στεφάνι της αιωνίου ζωής.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αγρευθείς ουρανόθεν προς την ευσέβειαν, κατηκολούθησας χαίρων ώσπερ ο Παύλος Χριστώ, των Μαρτύρων καλλονή Μάρτυς Προκόπιε, όθεν δυνάμει του Σταυρού, αριστεύσας ευκλεώς, κατήσχυνας τον Βελίαρ, ου της κακίας άτρωτους, σώζε τους πόθω σε γεραίροντας.

Κοντάκιον Ήχος β'. Τα άνω ζητών

Τω ζήλω Χριστού, τω θείω πυρπολούμενος, καί εν τω Σταυρώ, τω τιμίω φρουρούμενος, των εχθρών το φρύαγμα, και τα θράση καθείλες Προκόπιε, και την σεπτήν Εκκλησίαν ύψωσας, τη πίστει προκόπτων, και φωτίζων ημάς.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Η Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς


Ήταν κόρη του Δωροθέου και της Ευσεβίας. Αυτοί ήταν άτεκνοι και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί. Πράγματι, ο Θεός ευδόκησε, και το χριστιανικό αυτό ζευγάρι, απέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ήμερα Κυριακή, γι' αυτό και της έδωσαν το όνομα Κυριακή. Κατά το διωγμό του Διοκλητιανού, οι γονείς της συνελήφθησαν και μετά από ανάκριση βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από το δούκα Ιούστο. Η δε Κυριακή παραπέμφθηκε στον Καίσαρα Μαξιμιανό, και από εκεί στον άρχοντα Βιθυνίας Ιλαριανό, ο όποιος της υπενθύμισε ότι η ομορφιά της είναι για απολαύσεις και όχι για βασανιστήρια. Τότε η παρθένος κόρη του απάντησε: "Ούτε στη νεότητα μου, ούτε στην ομορφιά μου δίνω την παραμικρή προσοχή. Και τα λαμπρότερα από τα επίγεια πράγματα είναι προσωρινά, όπως τα άνθη και κούφια, όπως οι σκιές. Σήμερα, έπαρχε, είμαι όμορφη, αύριο μια άσχημη γριά. Να κάνω, λοιπόν, κέντρο της ζωής μου την ομορφιά μου; Την αξία της, όμως, τη γνώρισα στις ρυτίδες, που την περιμένουν και στον τάφο που την καλεί. Νόμισες, λοιπόν, ότι θα κάνω την τερατώδη ανοησία, να χάσω την αιώνια λαμπρότητα για να μείνω λίγο περισσότερο στη γη; Γι' αυτό στο ξαναλέω, έπαρχε: είμαι και θα είμαι στη ζωή και στο θάνατο χριστιανή". Εξοργισμένος ο Ιλαριανός, σκληρά τη βασάνισε και διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Άλλα πριν πέσει η σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.


Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Κυρίων τον Κύριον, και Βασιλέα Χριστόν, εξ όλης ηγάπησας, Κυριακή της ψυχής, και χαίρουσα ήθλησας, όθεν Παρθενομάρτυς, παρ' αυτού δοξασθείσα, βρύεις τοις σε τιμώσιν, ιαμάτων την χάριν, τοις πάσιν αιτουμένη, πταισμάτων συγχώρησιν.

Κοντάκιον Ήχος β'. Τα άνω ζητών

Η Μάρτυς Χριστού, ημάς συνεκαλέσατο, τους άθλους αυτής, τους θείους και παλαίσματα, εγκωμίοις άσαι νυν, φερωνύμως αύτη γαρ πέφηνεν, ως ανδρεία τω φρονήματι, κυρία νοός τε, και παθών απρεπών.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Σισώη Μεγάλου, Λουκίας Παρθενομ. Και οι συν αυτής μαρτυρήσαντες,

Ο Όσιος Σισώης ο Μεγάλος

Έλαμψε με την πνευματική του σύνεση, την ταπεινοφροσύνη, τη φιλαδελφία και το ενδιαφέρον του στο να επιστρέψει και ένα μόνο αμαρτωλό. Μεταξύ των ασκητών αναδείχτηκε ονομαστός και μέγας, αθλητής της πρώτης γραμμής, τύπος εγκράτειας, αλλά και ψυχή που προσευχόταν για δικαίους και αδίκους, πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και ιδιώτες, κληρικούς και λαϊκούς και γενικά για όλο τον κόσμο. Στη γη ήταν, αλλά η ζωή του ήταν ουράνια. Υψωμένος πάνω από τη σάρκα, που χαλιναγωγούσε τέλεια με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη θεία κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού. Η μνήμη του μένει υπόδειγμα σ' όσους θέλουν την ασκητική ζωή, για να είναι γνήσιοι και πραγματικοί ασκητές, όχι μόνο με την αντοχή του σώματος, αλλά και με την πνευματική αναγέννηση και τη λάμψη της αρετής.


Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εκ παιδός γεωργήσας ζωήν την κρείττονα, των κατ' αυτής ενεπλήσθης θεουργικών αγαθών, των Αγγέλων μιμητά Σισώη Όσιε, όθεν ως ήλιος λαμπρός, απαυγάζεις τηλαυγώς, εν ώρα της σης εξόδου, δηλοποιών την σην δόξα, και καταλάμπων τας ψυχάς ημών.



Η Αγία Λουκία η Παρθενομάρτυς, ο Άγιος Ρήξος Βικάριος και πολλοί άλλοι που μαρτύρησαν στην Κομπανία

Η Αγία Λούκια, συνελήφθη από τον Ρήξο Βικάριο, που την ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα και ν' αρνηθεί τον Χριστό. Η Λούκια όχι μόνο δεν πείστηκε, αλλά οδήγησε στην πίστη του Χριστού τον Ρήξο, από τον όποιο, αξιώθηκε μεγάλων τιμών και εγκαταστάθηκε σ' ένα ήσυχο σπίτι, όπου καταγινόταν με την προσευχή και τη νηστεία. Παρακάλεσε δε τον Ρήξο να πάει στην Κομπανία της Ιταλίας και να μαρτυρήσει εκεί για τον Χριστό. Ο δε Ρήξος, αφού εγκατέλειψε γυναίκα, παιδιά, πλούτο και όλη την κοσμική δόξα, αναχώρησε με την Αγία. Στην πόλη αυτή συνελήφθησαν και οι δύο. Μπροστά στον ηγεμόνα ομολόγησαν με θάρρος τον Χριστό και γι' αυτό αποκεφαλίστηκαν. Μαζί τους αποκεφαλίστηκαν και πολλοί άλλοι Άγιοι Μάρτυρες.