Ο Άγιος Λουκιανός ο ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Αντιοχείας (εορτή Λουκιανός)

Γεννήθηκε στα Σαμόσατα της Συρίας από γονείς ευσεβείς, και με ανάλογο τρόπο ανατράφηκε. Μετά το θάνατο των γονέων του, διαμοίρασε στους φτωχούς την πατρική του περιουσία και αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων Γραφών, διότι στη σκέψη του επικρατούσαν τα λόγια του Απ. Παύλου: "Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη". Δηλαδή, όλη η Γραφή έχει εμπνευσθεί από το Θεό. Γι αυτό είναι ωφέλιμη για να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες, να διορθώνει αυτούς που αμαρτάνουν και να παιδαγωγεί στην αρετή. Κατόρθωσε, λοιπόν, και ο Λουκιανός να γίνει βαθύς γνώστης της Αγίας Γραφής και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια. Εκεί δίδασκε με θάρρος και ακρίβεια το θείο λόγο, ενθαρρύνοντας τους χριστιανούς στο μαρτύριο. Στην Αντιόχεια, μάλιστα, ίδρυσε σχολή, όπου φοίτησαν αρκετοί μαθητές, καταρτιζόμενοι στα χριστιανικά δόγματα και στην άσκηση της αρετής. Όταν ο Λουκιανός έμαθε ότι στη Νικομήδεια ο Διοκλητιανός καταδίωκε και θανάτωνε τους χριστιανούς, άφησε την Αντιόχεια και πήγε στη Νικομήδεια για να στηρίξει και να ενισχύσει τους Χριστιανούς στο μαρτύριο. Συνελήφθη, όμως, από το Διοκλητιανό και κλείστηκε στη φυλακή, όπου και πέθανε από πείνα.


Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, λελαμπρυσμένος, γνώσιν ένθεον, εταμιεύσω, και της πίστεως τον λόγον ετράνωσας, όθεν Μαρτύρων αλείπτης γενόμενος, Λουκιανέ εν αθλήσει ηρίστευσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.



Κοντάκιοv. Ήχος β’. Την εv πρεσβείαις.

Τοv εν ασκήσει το πρότεροv λαμπρυνθέντα, και εν αθλήσει το δεύτερον φαιδρυvθέντα, πάντες ως φωστήρα σε φαιδρότατον, Λουκιανέ τοις ύμvοις, ενδόξως σε γεραίρομεν. Πρεσβεύων μη παύση υπέρ πάντων ημώv.